احترام و کمک به معلولان در روایات معصومین(ع)
از امور مسلم در مشى پیامبر خدا(ص) و ائمه هدى(ع)، اهتمام ایشان نسبت به امور مردم و مستضعفان و توجه به رفع گرفتاری های مردم است. یعنى با مردم بودن،نشستن و برخاستن با مردم، حفظ کرامت آن ها، تلاش براى زدودن محرومیت هایشان و سیر دادن آنها به عزت حقیقی شان. اسلام اجازه نداده کسی معلولین را تحقیر کند، در عوض گویاترین تکریم ها و احترام ها را نسبت به آنها داشته است. در این نوشتار چند نمونه از احادیثی که در مورد احترام و کمک به معلولان در روایات ذکر شده است و در آن ها سفارش به رعایت حقوق معلولین شده معرفی و آورده شده است.
* عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِیهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ«ص»: لَا تُدِیمُوا النَّظَرَ إِلَى أَهْلِ الْبَلَاءِ وَ الْمَجْذُومِینَ فَإِنَّهُ یَحْزُنُهُمْ.
امام صادق«ع»- از پیامبر اکرم«ص»: نگاه پیوسته به گرفتاران و معلولین مکنید که مایه اندوه آنها است.
* قَالَ رَسُولُ اللَّهِ«ص»: مَنْ قَادَ ضَرِیراً أَرْبَعِینَ خُطْوَه عَلَى أَرْضٍ سَهْلَه- لَا یَفِی بِقَدْرِ إِبْرَه مِنْ جَمِیعِهِ طِلَاعُ الْأَرْضِ ذَهَباً فَإِنْ کَانَ فِیمَا قَادَهُ مَهْلَکَه جَوَّزَهُ عَنْهَا وَجَدَ ذَلِکَ فِی مِیزَانِ حَسَنَاتِهِ یَوْمَ الْقِیَامَه أَوْسَعَ مِنَ الدُّنْیَا مِائَه أَلْفِ مَرَّه وَ رَجَحَ بِسَیِّئَاتِهِ کُلِّهَا وَ مَحَقَهَا وَ أَنْزَلَهُ فِی أَعْلَى الْجِنَانِ وَ غُرَفِهَا.
رسول خدا«ص»: کسى کـه شخصى نابینا را چهل گام در زمین هموار راه ببرد هرگز نمى توان به اندازه یک سوزن از کار او را به طلاهاى جهان ارزیابى کرد. و اگر نابینایى را از خطر افتادن در چاهى نجات دهد، روز قیامت پاداش این عمل بالاتر از صد هزار بار انفاق جهان است و این حسنات بر همه گناهان او برترى دارد و آن را محو و نابود مى کند و او را به فردوس اعلى مى برد.
* عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ عَلَیْهِ السَّلَامُ قَالَ: لَقَدْ مَرَّ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ ع بِمَجْذُومِینَ فَسَلَّمَ عَلَیْهِمْ وَ هُمْ یَأْکُلُونَ فَمَضَى ثُمَّ قَالَ إِنَّ اللَّهَ لَا یُحِبُّ الْمُتَکَبِّرِینَ فَرَجَعَ إِلَیْهِمْ فَقَالَ إِنِّی صَائِمٌ وَ قَالَ ائْتُونِی بِهِمْ فِی الْمَنْزِلِ قَالَ فَأَتَوْهُ فَأَطْعَمَهُمُ ثُمَّ أَعْطَاهُمْ.
امام صادق«ع»: على بن حسین«ع» به چند جزامی گذر کرد و بر آن ها سلام داد و آن ها در خوراک بودند و گذشت و سپس فرمود: خدا سبکترها را دوست ندارد و نزد آن ها برگشت و فرمود: من روزه دارم شما به منزل من آیید، فرمود: به منزل آن حضرت رفتند و به آن ها خوراک داد و سپس به آن ها بخشش داد.
* قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص) مَنْ أَعَانَ ضَعِیفاً فِی بَدَنِهِ عَلَى أَمْرِهِ أَعَانَهُ اللَّهُ عَلَى أَمْرِهِ وَ نَصَبَ لَهُ فِی الْقِیَامَه مَلَائِکَه یُعِینُونَهُ عَلَى قَطْعِ تِلْکَ الْأَهْوَالِ وَ عُبُورِ تِلْکَ الْخَنَادِقِ مِنَ النَّارِ حَتَّى لَا یُصِیبَهُ مِنْ دُخَانِهَا وَ عَلَى سُمُومِهَا وَ عَلَى عُبُورِ الصِّرَاطِ إِلَى الْجَنَّه سَالِماً آمِناً وَ مَنْ أَعَانَ ضَعِیفاً فِی فَهْمِهِ وَ مَعْرِفَتِهِ فَلَقَّنَهُ حُجَّتَهُ عَلَى خَصْمِ الدِّینِ طُلَّابِ الْبَاطِلِ أَعَانَهُ اللَّهُ عِنْدَ سَکَرَاتِ الْمَوْتِ عَلَى شَهَادَه أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لَا شَرِیکَ لَهُ وَ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ وَ الْإِقْرَارِ بِمَا یَتَّصِلُ بِهِمَا وَ الِاعْتِقَادِ لَهُ حَتَّى یَکُونَ خُرُوجُهُ مِنَ الدُّنْیَا وَ رُجُوعُهُ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَى أَفْضَلِ أَعْمَالِهِ وَ أَجَلِّ أَحْوَالِهِ فَیُحْیَا عِنْدَ ذَلِکَ بِرَوْحٍ وَ رَیْحَانٍ وَ یُبَشَّرُ بِأَنَّ رَبَّهُ عَنْهُ رَاضٍ وَ عَلَیْهِ غَیْرُ غَضْبَانَ وَ مَنْ أَعَانَ مَشْغُولًا بِمَصَالِحِ دُنْیَاهُ أَوْ دِینِهِ عَلَى أَمْرِهِ حَتَّى لَا یَتَعَسَّرَ عَلَیْهِ أَعَانَهُ اللَّهُ تَزَاحُمَ الْأَشْغَالِ وَ انْتِشَارَ الْأَحْوَالِ یَوْمَ قِیَامِهِ بَیْنَ یَدَیِ الْمَلِکِ الْجَبَّارِ فَمَیَّزَهُ مِنَ الْأَشْرَارِ وَ جَعَلَهُ مِنَ الْأَخْیَارِ.
رسول خدا فرمود: هر که معلولی را در کارهایش کمک کند، خدا در کارش به او کمک دهد و در قیامت فرشته هایى روا دارد که او را در گذر از هراس ها کمک دهند، و از خندق هاى آتش بگذرانند و از صراط او را سالم به بهشت رسانند. و کسى که ناتوان در فهم و معرفت را کمک دهد و در برابر خصم باطل به او دلیلى آموزد، خدایش در سکرات مرگ بر شهادت به یگانگى خدا و این که محمد(ص) بنده و رسول او است کمک دهد و بر اقرار بدان چه بدین دو مربوط است و بر اعتقاد او تا اینکه از دنیا برون شود و به خداى عز و جل برگردد با بهترین کردار و خوشترین حال، و در آن به روح و ریحان خوشامدش گویند و مژدهاش دهند با اینکه پروردگارش از او خشنود است و خشمى بر او ندارد.
* به روایت محمّد بن عتمه، از پدرش، از عمویش که گوید: «در مدینه مردى را دیدم که بر دوش خود انبانى و در دست خود کاسهاى داشت… چندان نزدیک شدم تا او را شناختم که علىّ بن ابى طالب است، پس نزدیک مردى رسید و به او خوراک داد».
